Canada

Ook al zijn er dagen dat ik niks anders wil dan naar huis gaan, toch is deze reis de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.

Van tevoren waren mijn verwachtingen die ik had voor deze reis totaal anders. Ik zou bij een familie gaan wonen waar ik de geweldige taak zou krijgen om paarden te trainen. Eenmaal aangekomen bij deze familie was er geen enkele vorm van interesse in mij. Alle rotklusjes waren voor mij en waardering voor de dingen die ik deed was ver te zoeken. Als er iets niet ging zoals zij wilde, kreeg ik kleinerende opmerkingen naar mijn hoofd gesmeten. Ik heb niet 1 paard mogen trainen en ik was vooral bezig met rotzooi opruimen en de afwas doen. De vrouw waar ik bij woonde beloofde mij dingen te leren over horsemanship. Maar de eerste de beste ochtend dat wij de paarden naar het weiland gingen brengen, ontplofte ze. Het paard die zij bij zich had zette een stap verkeerd en ze begon het paard met volle vuist te slaan op zijn neus. Ik schrok en verstijfde.  Ik stond daar, te staren naar hoe zij dat paard bleef slaan en schoppen. Ik voelde tranen opkomen en ik kon mijn ogen niet geloven. 10 minuten lang heeft ze dat paard staan slaan en schoppen. Ik voelde me machteloos en dood ongelukkig. Dit heeft helemaal niks te maken met horsemanship en ik realiseerde me dat zij al haar paarden, honden en katten mishandelde. Ik MOET hier weg was het enige dat continu door mijn hoofd ging.

Mijn plan om 6 maanden bij deze familie te wonen was meteen weg. Na nog niet eens een week besloot ik dat ik dit niet wilde. Ik ben gaan zoeken naar andere plekken in de omgeving die een baan en slaapplek aanboden. Tot mijn grote geluk vond ik een plek die mij met open armen wilde ontvangen en mij met alles wilde helpen.

De volgende moeilijke stap was om de familie waar ik in eerste instantie verbleef vertellen dat ik weg wilde. Ik vond dit ontzettend moeilijk en ik heb er dan ook heel erg lang over nagedacht hoe ik dat ging doen. Omdat ik haar haar paarden en andere dieren had zien mishandelen was ik ergens dood bang om het te vertellen. Ik was bang dat ze boos zou worden en mij simpelweg op straat zou zetten. Ik zag mezelf al staan, langs de snelweg, met al mijn bagage, geen idee waar ik naar toe zou moeten. Na een paar dagen nadenken en gespannen zijn om het te vertellen besloot ik het te vertellen. Wat kon het mij ook schelen, ik wil dit niet en ik MOET hier weg. Tijdens het avondeten heb ik het gewoon verteld. Ik was misselijk, ik trilde en was echt bang. Maar ik wist, ik ga dit doen, ik laat mijn reis in Canada niet verpesten door zo iemand. Gelukkig pakte ze het redelijk goed op. Haar reactie was, “oke wanneer wil je weg”. Een reactie totaal zonder gevoel, maar goed.

Op donderdag 30 augustus vertrok ik naar het EponaRise retreat center, waar ik een baan had gekregen en een woonplek. Het EponaRise retreat center is een bedrijf dat kamers verhuurd, maar ook behandelingen(retreats) aanbied. Deze behandelingen worden gedaan tussen paard en mens. Mijn taak zou zijn om de paarden te verzorgen, en om de kamers waar de gasten in verblijfen in orde te maken, en alles wat daar bij komt kijken. (De was doen, schoonmaken, eten verzorgen etc.) 

Toen ik aankwam was ik heel erg moe. Ik werd met open armen ontvangen, kreeg een mooie kamer met eigen badkamer en een gedeelde keuken. Hier zou ik samen met Leonie, een Duits meisje, gaan wonen. Al was alles hier prachtig en super goed geregeld, toch voelde ik me totaal niet fijn. Ik snapte niet goed wat er deze week gebeurt was en ik merkte aan mezelf dat ik het heel moeilijk vond om nog het positieve in dingen te zien.

Leonie nam mij mee in alle dagelijkse werkzaamheden. Ik merkte dat alle informatie als een bom binnen kwam en dat ik een soort paniek kreeg. Hoe ga ik dit ooit kunnen? Zij liep hier rond alsof ze thuis was, ze was vrolijk en wist waar ze mee bezig was. Ik zag mezelf gewoon niet zo voor me.

Na een paar dagen leerde ik Leonie beter kennen, en we klikten super goed. We konden ontzettend met elkaar lachen maar we hebben ook de beste gesprekken gehad. Helaas vertrok zij 5 dagen na mijn aankomst naar Whistler, om daar te gaan werken. Gelukkig kwam er wel weer een nieuw meisje voor in de plaats, dus ik was niet alleen.

En toen, moest ik na 4 dagen ingewerkt te zijn, meteen een ander meisje inwerken. Terwijl ik zelf nog niet helemaal op mijn plek was, was het mijn taak om een nieuw meisje zich thuis te laten voelen in het werk en de plek. Een hele taak als je het mij vraagt.

Het werd mij teveel, ik miste thuis en ik wilde weg. Ik heb een gesprek met de eigenaar van het bedrijf gehad en ik vertelde haar dat ik naar huis wilde. Ik vertelde dat ik een ticket naar huis ging regelen over een paar dagen. Zij reageerde hier goed op, snapte mij, en wilde mij in alle opzichten helpen.

Ik begon bij mezelf na te denken, het voelde alsof ik enorm had gefaald. Ik zou na twee weken al thuis zijn, en nog niet eens écht iets van Canada gezien hebben. Ik schaamde me er enorm voor. Vooral wanneer familie of vrienden mij berichtjes stuurde om te vragen of ik het naar mijn zin had, ik had geen idee hoe ik daar op moest reageren. Tijdens een FaceTime gesprek met mijn ouders over het feit dat het niet goed met mij ging, bood mijn moeder aan om naar Canada te komen. Het was toen begin september, en ze zou eind september deze kant op kunnen komen. Natuurlijk wilde ik super graag aan mama laten zien hoe het hier is, waar ik woon, en wat voor werk ik doe. Ook leek het mij super leuk om samen met haar meer van Canada te zien, zoals Jasper en Banff National parks. Maar het was nog maar begin september, en ik zou nog tot eind september hier er het beste van moeten maken. Ik heb besloten dat ik deze kans niet wilde laten schieten, ondanks dat ik niet wist hoe ik dat ging doen.

De tijd hier na vond ik een soort rust, ik heb iets om naar uit te kijken en ik heb tegen mezelf gezegd dat ik er het allerbeste van zou gaan maken. Vanaf nu is het alleen nog maar genieten. En het hielp, ik heb de knop omgezet en ik ben gewoon mijn ding gaan doen. Het is een ware rollercoaster. Er zijn momenten dat het echt goed met mij gaat, dat ik echt kan genieten van al het moois hier. Want dat is het, ik woon hier in de bergen, in Canada, 25 paarden om me heen, leuke mensen en een geweldige ervaring. Maar er zijn ook momenten dat ik dat niet zie, dan mis ik alles van thuis, wil ik bij familie en vrienden zijn, en ben ik bang dat ik veel dingen mis die thuis gebeuren. Op zulke momenten jank ik even keihard maar daarna probeer ik tegen mezelf te zeggen dat ik thuis voor heel even moet los laten, en moet genieten van het feit dat ik in Canada zit. En nee, dit helpt lang niet altijd. Dan blijf ik hangen in die stomme negatieve gedachtes en denk ik dat iedereen tegen mij is.

Ik heb nu al zoveel geleerd van deze reis, en ik ben nog niet eens thuis. Na de teleurstelling van de eerste familie waar ik zou verblijven wist ik even niet meer wat ik moest. Ik kwam op een nieuwe plek en alles was eigenlijk perfect. Iedereen was aardig en het werk en accommodatie kon niet beter. Toch kreeg ik het niet voor elkaar om te ontspannen, genieten en plezier te hebben in het werk. Een paar dagen liep ik met knallende koppijn, stress, behuilde ogen en een verschrikkelijk gevoel rond. Zelf snapte ik er ook niks van, ik wilde wel maar ik kreeg het gewoon echt niet voor elkaar. Het was een soort wachten op het moment dat ik het leuk ging vinden.

Op een bepaald moment werd ik mezelf helemaal zat, ik raakte snel geïrriteerd en ik merkte dat ik boos was. Ik was klaar met het rotte gevoel, maar op deze manier word het niet beter en gaat er niks veranderen. Ik was aan het bellen met mijn ouders en op een gegeven moment zei papa “je moet het ook een beetje leuk maken voor jezelf, en het ook leuk hebben met jezelf”. En ik begon me te realiseren dat precies is waar het om gaat. Ik was continu in gevecht met mezelf, was negatief over mezelf. Hoe kun je het ooit naar je zin krijgen als je continu in gevecht bent met jezelf? Praktisch onmogelijk. Ik zit alleen aan de andere kant van de wereld, en niemand gaat het leuk maken voor mij. Ik ben degene die het leuk moet maken voor mezelf.

Als je thuis in je eigen veilige omgeving bent denk ik dat het veel makkelijker gaat, want dan heb je je vertrouwde mensen om je heen en wordt je niet echt getriggerd. Dat is ook de reden waarom ik er nu pas zo mee geconfronteerd word. Je moet van jezelf houden en vrienden worden met jezelf. Als er momenten zoals dit komen, zak je door de grond als je almaar in gevecht bent met jezelf en niet van jezelf houd. Uiteindelijk heb je alleen jezelf.

En dat is precies wat ik nu probeer, mezelf accepteren. Het gaat op en neer, want zulke automatische gedachtes en gewoontes verander je niet zomaar. Maar hey, het is een begin. Dus over een week komt mama hier naar toe en ga ik samen met haar een roadtrip maken naar Jasper, Banff, Kamloops en Vancouver. Iets waar ik echt niet op kan wachten. Na deze roadtrip vlieg ik naar huis. Thuis ga ik weer in therapie voor mijn depressie, omdat ik hier en daar nog wel wat hulp kan gebruiken. Ik wil een opleiding gaan volgen en een nieuwe baan zoeken.

Mijn automatische gedachte zou zijn dat ik gefaald heb. Mijn plan was om 6 maanden in Canada te zijn, en dat is ook wat ik anderen verteld heb. En dat is niet gelukt, dus ik heb gefaald. Maar nee, deze keer niet. Ik heb super veel mooie dingen van Canada mogen zien, leuke dingen mogen doen en ontzettend veel geleerd. En ik heb het geprobeerd. En, ik ben de leider over mijn eigen leven. Oja, en ergens tussendoor ben ik ook verliefd geworden op dit geweldige land, dus ik kom hier sowieso terug. 

(17-09-2018)